Połowinki urodzinki

Gdy byłam nastolatką, to uważałam ze chce urodzić dziecko w wieku 23-24 lat. Potem stwierdziłam, że ważne jest jedynie, aby zmieścić się z tym do trzydziestki.  I jeśli wszystko pójdzie dobrze to zmieszczę się. W dzień swoich 29 urodzin obchodziłam równe połowinki swojej ciąży.

Dzień ten nie był do końca udany, a to przez kłótnie z Jeszczeniemężem.  Hormony ciążowe zrobiły swoje i zwykły foch zamieniły u mnie w histerię. Zdecydowanie stałam się bardziej wrażliwsza i podatniejsza na wszelkie jego uwagi.

Wieczorem jednak wszystko wróciło do normy a ja mogłam przyjąć 18 gości na moim urodzinowym przyjęciu.  Byli WSZYSCY moi najbliżsi znajomi, a nawet przyjaciółka Ewelina z mężem z UK. To dla mnie wiele znaczyło i podobało mi się, ze mam ich w końcu wszystkich razem. Nie ukrywałam  przed nimi, że taka huczna impreza pewnie nieprędko się u nas powtórzy. Powód oczywisty. A ta była głośna na tyle, że sąsiad pediatra (ten co prowadzi bogate życie seksualne – wiem bo to słychać) coś tam burknął do spóźnialskich gości prosząc o ciszę. Każde kolejne śpiewane „sto lat” dla mnie kończyło się  wiec  zwrotem: „...a kto z nami nie wypije niech z pediatrą współżyje”.

Gości zaoferowało wymyślanie imienia dla naszego potencjalnego syna. Każda nowa propozycja budziła salwy śmiechu. Padły takie propozycję jak Jesus, Jacek Junior, Chuck, Harald, Benedykt czy Wacek. Gościom było wesoło, więc wnioskuję, że impreza się podobała.