[*] [*] [*] Dziadek Tadeusz

Najtragicznieszy  SMS jaki dotychczas otrzymałam w życiu brzmiał "Aga dziadek zmarł." Tylko trzy słowa.
Dziadek Tadeusz - ojciec ojca, zmarł 15 lutego w gryfinińskim szpitalu. Przebywał tam z przerwami od końca grudnia. Miał problemy z cukrzycą ale nikt nie podejrzewał, że może umrzeć. Nie widziałam sie z nim w tym czasie, nie chciałam w moim stanie odwiedzać szpitala. Nie podejrzewałam, że to byłaby ostatnia okazja, żeby się z nim spotkać.

Niecały rok temu sam chował swoją mamę a teraz spoczywa już nieopodal niej. W lipcu skończyłby 80 lat.

Zabrakło 3 miesiecy aby mógł poznać swojego pierwszego prawnuka.

Dziadek był człowiekiem z sercem na dłoni. Pomagał ludziom bezinteresownie przez co był  znany i bardzo szanowany w miasteczku. Nie był jednak idealnym dla mnie dziadkiem. Od początku przeciwny związkowi moich rodziców, nie zachwycony ciążą mojej mamy ze mną, nie chodził z wnukami do cyrku ani na lody.  Podejrzewam, że niekoniecznie radził sobie z dziećmi. Dopiero moje zainteresowanie historią rodziny nas do siebie odrobinę zbliżyło. Dziadek lubił o niej mi opowiadać, dużo pamiętał i gdy tylko była okazja pytał czy znalazłam jakiegoś nowego przodka. Chciałam z nim jeszcze na tyle tematów porozmawiać, tyle nadal miałam pytań...

Zapamiętam dziadka jak osobę, która  nie lubiła marnotrawstwa co często jest cechą ludzi starszej daty. Wychodził z założenia, że po co kupować nowe skoro stare jeszcze działa.  Do swojej żony a mojej babci zwracał się w specyficzny sposób np. "Mama zrobi mi herbaty". A my - wnuki mówiliśmy do niego "dziadzia". Miał zawsze czerwony nos mimo, że nigdy nie pił alkoholu. Odkąd go pamiętam kulał, poruszając się w żółwim tempie. Mało mówił, nigdy się nie kłócił. Kochał zwierzaki. Na swoje rancho przygarniał każdego przybłędę. Pamiętam, że często przesiadywał na ławeczce przed szklarniami i rozmawiał z psami dzieląc się z nimi swoją ulubioną kiełbasą.
Mam nadzieję, że jest teraz w lepszym świecie.